به خاطر رعایت پروتکل های بهداشتی مجبوریم برای عزیزانمان عزاداری نکنیم. یعنی به سیاق سابق نمی توانیم مراسم های ختم و.. برگزار کنیم.
نمی توانیم آن طور که باید به کسانی که عزادارند سر بزنیم. دوروبرشان باشیم و دل داریشان دهیم.
اگر مراسم باشد و دوروبر صاحب عزا شلوغ باشد خطر کرونا تهدید کننده جدی است چه بسا از دل همین مراسم های ختم کسانی کرونا گرفته و فوت شده اند.
به هر حال این هم قسمت ماست. این قبول که نمی شود آنچنان که باید مراسم ختم گرفت. نمی شود درست و حسابی عزاداری کرد.
اصلا همین «نمی شود ها» باعث مشکلات روحی روانی برای صاحبان عزا شده و نتیجه منفی اش در آینده ای نه خیلی دور خودش را نشان خواهد داد.
اما حالا که همه چیز مجازی شده از صاحبان عزا می خواهم این غم های سنگین را در خود نریزند. خودشان را به نحو دیگری خالی کنند.
از شبکه های اجتماعی کمک بگیرند. بارها پست بگذارند و کامنت تسلیت دریافت کنند. در استوری اینستاگرام و وضعیت واتساپ عکس عزیزان درگذشته را منتشر کنند. نه یک بار که چندین بار.
وظیفه ما هم هست حالا که نمی توانیم مثل سابق حضوری خدمت صاحبان عزا برسیم و عرض تسلیت کنیم. هر بار که این عزیزان با عکسی یا مطلبی یا شعری یا... از طریق شبکه های مجازی یاد عزیزانشان را گرامی داشتند ما هم هر بار برایشان تسلیت بنویسیم و برایشان آرزوی صبر کنیم.
باور بفرمایید این نکته به ظاهر کوچک در روحیه صاحبان عزا تاثیر بسزایی دارد و به فراموشی غم بزرگشان کمک می کند.
لطفا این موارد کوچک را رعایت کنیم. نگوییم مثلا فلانی چند بار عکس عزیز درگذشته اش را منتشر می کند. نگوییم چرا هر روز شعر و آهنگ غمناک منتشر می کند. این ها را نگوییم و به جایش با آنها همدردی کنیم نه یک بار که چند بار و بارهای بار...
کاری نمی شود کرد. بیشتر از دو سال است کرونا همراهمان است. در این مدت عزیزانی از دست داده ایم؛ چه به خاطر بیماری کرونا چه بیماری های دیگر.
